Le voyage de Fanny

In de hal van de luchthaven van Tel Aviv neemt Fanny (83 jaar) afscheid van haar dochter en kleinzoon die haar zijn komen uitzwaaien. Bestemming: Frankrijk, meer bepaald het op het einde van de zomer in de warme en zonovergoten Creuse. Een taxi zet de bejaarde dame af aan een pad dat overwoekerd is met onkruid. Daar kruist ze een 9-jarig meisje dat ondanks het seizoen warm ingeduffeld is. Het meisje loopt haar voor tot een ondergesneeuwd park waar zich achter de bocht van het pad een groot gebouw bevindt. Hier begint de reis door de tijd van Fanny. In de grote refter tussen de zowat honderd kinderen van 3 tot 17 jaar herkent het oude dametje haar twee kleine zussen, Erika, 6 jaar, en Georgette, 3 jaar, en het meisje van 9, niemand minder dan de kleine Fanny zelf in 1940. Hun moeder had hen naar dit huis in de neutrale zone gestuurd, waar ze werden opgevangen en beschermd tegen de nazi's. De maanden gaan voorbij en Fanny, die bij haar aankomst nog een kleine en bleke Parisienne was, groeit stilaan uit tot een getaande, forse en stoutmoedige boerin. Ze neemt Erika, een angstig meisje, onder haar vleugels, maar Georgette is nieuwsgieriger en levendiger en zoekt haar toevlucht in haar fantasie. De oorlog lijkt veraf tot de Duitsers de neutrale zone binnenvallen in november 42. Wanneer de nieuwe pastoor de kleine kolonie aangeeft, worden de kinderen opgesplitst in kleine groepjes en naar verschillende huizen gestuurd. De drie zussen moeten vluchten naar de Italiaanse zone. Fanny moet afscheid nemen van haar vriendin Helga en van monitrice Ethel, die de kinderen begeleidde en met wie ze de afgelopen twee jaar een hechte band had. Fanny kan zich maar moeilijk aanpassen aan hun nieuwe ‘huis' in Megève en aan de kille en strenge directrice Madame Cellier, ook omdat hun moeder geen brieven meer stuurt. Het leven gaat voort en Fanny ontdekt nieuwe gevoelens. Ze koestert een fascinatie voor Elie, een knappe maar vrijpostige jongeman van 16 die ze moet helpen in de keuken. Met hem is Fanny er zeker van dat haar niets kan overkomen. Maar de val van Mussolini in juli 43 en de dreigende invasie in Frankrijk van de Italiaanse zone door de Duitsers verplicht de directie om de kinderen snel en clandestien te evacueren naar Zwitserland. Gelukkig krijgt Elie de leiding van de groep! De ontgoocheling van Fanny is dan ook des te groter wanneer de jongeman, overmand door angst bij het zien naderen van de Franse politie en de Duitse soldaten op de kade, ze midden in het station achterlaat. ... Na de vaandelvlucht van Elie heeft Madame Cellier geen andere keuze meer dan de leiding van de groep toe te vertrouwen aan Fanny. Eerst weigert ze de verpletterende verantwoordelijkheid, maar gezien de omstandigheden en de kwetsbaarheid van de andere kinderen aanvaardt ze toch. Dit betekent het begin van talrijke omzwervingen voor Fanny, die zich van alle listen probeert te bedienen om de kinderen uit handen van de Duitsers te houden ...