Twintig jaar na 8 Femmes keert de regisseur terug naar het genre dat hem tot een succes maakte, namelijk een komedie met een zeer theatrale stijl, hier gedragen door een uitzonderlijke cast. Allereerst is er een meesterlijk duo gevormd door twee jonge actrices die nooit ophouden te stijgen, Nadia Tereszkiewicz, (winnares van de César voor beste vrouwelijke hoop) en Rebecca Marder, Isabelle Huppert, in een verbijsterende vertolking als een diva op comebackpad, waaraan we Fabrice Luchini, een gemanierde rechter, en Dany Boon, een buitensporige architect, kunnen toevoegen.
In Mon crime zijn twee berooide jonge Parijse vrouwen vastbesloten hun weg te vinden in de bekrompen Franse maatschappij van de jaren dertig. Madeleine, een ongetalenteerde actrice, wordt beschuldigd van de moord op een beroemde filmproducent. Haar vriendin en kamergenote Pauline, een advocate zonder cliënten, neemt haar verdediging op zich in een geruchtmakend proces... Een nieuw leven van roem en succes begint, totdat de waarheid aan het licht komt...
François Ozon slaagt erin een screwball-komedie met Hollywood-gevoel te ensceneren, een combinatie van slapstickhumor en levendige dialogen, waarin de gebeurtenissen elkaar in een razend tempo opvolgen, onderbroken door vrouwen die vrolijk slipjes dragen. In een theatrale stijl gemonteerd op het grote scherm, leiden de vrouwelijke personages de weg, die het moeten opnemen tegen een volledig mannelijke rechtbank.
Alle uitwisselingen in de film zijn onophoudelijk burlesk, waarbij iedereen zich de ogen uitstrekt om in de schijnwerpers te staan. De hele vijfsterrencast geeft zich over aan shenanigans om hun glans te behouden. Maar achter het gelach en de schijn onthult Ozon discreet en vakkundig een feministisch manifest dat de spijker op de kop slaat en wijst op de toestand van de vrouw, de vrouwenhaat, het patriarchaat en de problemen van de rechtvaardigheid.